Podejście do VBAC bywa różne. Niektórzy potrzebują bardzo solidnego przygotowania w trakcie ciąży. Inne mamy nie czują takiej potrzeby i poprzestają na zapewnieniu sobie wsparcia zaufanej położnej. Dziś opowieść Justyny.

Jestem trzy dni po porodzie siłami natury drugiego dziecka. Udało się! Mimo bólu, strachu, w kryzysowych momentów.

Pierwszy synek przyszedł na świat w listopadzie 2016 roku przez cc z powodu spadającego tętna. Był mocno owinięty pępowiną, po otrzymaniu oksytocyny, przebiciu pęcherza płodowego on i tak nie schodził w dół, a tętno na skurczach mocno spadało. Zdecydowano o cc. Bardzo źle się po niej czułam, w szpitalu mąż musiał mi pomoc opiekować się synkiem.

W druga ciąże zaszłam we wrześniu 2018, termin 27.05.2019. Ciężko mi było z góry zdecydować się na cc, nie czułam takiej potrzeby, nie chciałam drugi raz przechodzić przez sale opercyjną, rekonwalescencję, ból brzucha itd. Nie wyobrażałam sobie opieki nad dwulatkiem i niemowlakiem po cc….W tyle głowy ciagle myślałam o porodzie SN. Czytałam czasem tego bloga…Ale do porodu SN w ogóle się nie przygotowywałam. Nie chodziłam już na szkole rodzenia,a mój lekarz prowadzący należy do tych, którzy na życzenie wypisują skierowanie na cc,ale ja takiego skierowania do końca nie chciałam. Mam ciocię położną i to z nią uzgodniłam, że chcę rodzić naturalnie. To było w szpitalu na Dolnym Śląsku. Przewidziany termin porodu na 27 maja minął, ja nadal czekałam. W środę 29.05 od 2 w nocy miałam skurcze co 10 minut. Rano zadzwoniłam do cioci, że to chyba już.

O 9 byłam na izbie przyjęć,ale skurcze jakby ustały,a ja w ogóle nie wyglądałam jak do porodu. Zbadano mnie i stwierdzono 3 cm rozwarcia. Lekarz robiący usg stwierdził,ze powinna być cesarka,bo za pierwszym razem miałam zagrożenie zamartwicy płodu. No i jeszcze prognoza 4 kg dzieciątka… zaczęłam wątpić i płakać,bo każde rozwiązanie będzie dla mnie bolesne. Ale poszłyśmy z ciocia robić zapis ktg, o 13 wraz z inna położna stwierdziły,ze przebija pęcherz płodowy, skurcze trwały nadal. Przy 7 cm miałam ogromny kryzyzs, prosiłam o cc, byłam bardzo zmęczona. Bardzo wsparł mnie mąż i ciocia. Niestety przy 7 cm skurcze teoche ucichły i zdecydowano o podaniu małej dawki oksytocyny- byłam przerażona, bardzo bałam się tego wzmocnionego bólu. Ale jakoś wyciszyłam się, przysypiałam między skurczami i nawet nie wiem kiedy doszłam do pełnego rozwarcia.

Parcie nie było przyjemnością, ale nie było też aż tak bolesne jak skurcze. Niestety musieli mnie naciąć, ale po kilku parciach udało się wydać na świat chłopca o wadze 4070 kg i długości 60 cm. Ja nadal nie wierzyłam, że go urodziłam!!!! Jestem z siebie dumna!