Wielka radość i niedowierzanie

W czerwcu 2018 roku urodziłam moje pierwsze dziecko. Poród zakończył się cesarskim cięciem z powodu braku postępu, rozwarcie około 4 cm i przedwczesne odejście wód płodowych. Nie byłam zadowolona z takiego rozwiązania, marzyłam o jak najbardziej naturalnym porodzie, najlepiej bez znieczulenia, oksytocyny, nacinania krocza itd. Kiedy lekarz poprosił o podpisanie zgody na cięcie popłakałam się. Niestety rzeczywistość niekiedy daleko odbiega od tego  co byśmy chciały. Przy porodzie towarzyszyła mi doula, wspaniała osoba i ogromne wsparcie dla mnie. Starałam się ze wszystkich sił aby poród przebiegał naturalnie, dużo chodziłam, skakałam na piłce, korzystałam z drabinek. Po północy przewieziono mnie na sale operacyjna i urodziła się moja córeczka, Karolina, ważyła 4350 gram i mierzyła 59 cm, śliczna i zdrowa, 10 pkt w skali Apgar, byłam szczęśliwa i nie myślałam już o tym, że nie udało się urodzić naturalnie. Po cesarce szybko doszłam do siebie, zewnętrzna blizna ładnie się zagoiła, wewnętrzna po kontroli u ginekologa zrosła się dobrze.

W lutym 2019 czyli około 8 miesięcy po cesarskim cięciu zaszłam w drugą ciąże. Bardzo się ucieszyłam, ale zaczęłam martwić czy to nie za szybko, czy blizna wytrzyma i czy czeka mnie kolejna cesarka skoro to taki mały odstęp czasu. Ciąża przebiegała bez komplikacji, a pod koniec okazało się że blizna jest gruba i nie ma przeciwskazań abym rodziła naturalnie. Kiedy nadszedł dzień porodu w listopadzie tego roku, zaczęło się podobnie. Najpierw odeszły wody, pomyślałam że znów za wcześnie. Kiedy dotarłam do szpitala w ogóle nie było rozwarcia, trochę się podłamałam. Przyszła bardzo miła pani doktor. Przeprowadziła ze mną rzeczową rozmowę. Poinformowała o możliwych zagrożeniach, ale zachęciła do tego aby spróbować rodzić naturalnie. Rozwarcie postępowało bardzo powoli, skurcze były słabe. Podano mi kroplówkę z oksytocyną i lek rozkurczowy.

Pomału ruszyło. Z 4 cm zrobiło się 8, a za chwilę usłyszałam, że jest już pełne rozwarcie. Skurcze były bardzo bolesne, czułam,  że główka jest już nisko. Odczułam potrzebę parcia, zaczęła się druga faza porodu. Bardzo się ucieszyłam, ale zarazem trochę bałam czy dam radę. Poparłam kilka razy i ku mojemu zaskoczeniu było już widać główkę. Kasia, doula spytała czy chcę dotknąć. Powiedziałam, że się boję ? Położna poprosiła żebym co drugi skurcz nie parła tylko szybko oddychała w celu ochrony krocza.

I tak po 1,5 h przyszedł nasz świat mój syn Andrzej ważący 4050 gram, 54 cm. Wielka radość i niedowierzanie, że się udało. Od razu dostałam go na brzuch i mogłam tulić 2 h, a potem przystawić pierwszy raz do piersi. Podczas rodzenia łożyska cały czas tuliłam synka do piersi i nie mogłam się nacieszyć i nadziwić, że już po wszystkim. Dzielę się swoja historią, bo sama czytałam Wasze będąc w drugiej ciąży bardzo mi pomogły i napawały nadzieją. Dziękuję za wsparcie.

Marta

2 thoughts on “Wielka radość i niedowierzanie

  1. Dziękuję za tę historię. Miałam podobną sytuację w pierwszej ciąży plus stan przedrzucawkowy. Po 3 latach spodziewam się drugiego dziecka i mam ogromne wątpliwości, jak to się zakończy… Przykłady jak powyżej napawają optymizmem.

  2. Miałam identyczną sytuację przy pierwszym porodzie. Skurcze, brak postępu porodu, rozwarcie zatrzymało się na 4cm. Ordynator nie zgodził się na podanie oksytocyny i przebicia pęcherza. Decyzja o cc. Chciałam spróbować rodzic naturalnie w drugiej ciąży. Lekarz nie wyrazil zgody. Zaplanowane cesarskie cięcie. Żałuję, że nie było takich stron jak ta wtedy. Jestem w ciąży po raz trzeci. Od poprzedniego porodu minęło 10 lat. Chcę spróbować sn.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.