Kochani, dzisiaj opowieść Kasi – dla wszystkich mam, których poród potoczył się zgodnie z planem B, C czy też zupełnie poza jakimkolwiek planem, „które przeszły drogę inną niż planowały i pragnęły, ale również WYGRAŁY!”
Pierwszy poród, pierwsze cc z powodu odklejającego się łożyska, znieczulenie ogólne, 3 minuty ratujące nasze życia i na świat przyszedł Franek ( 20 miesięcy temu, sierpień 2015).
Wtedy nie miałam żadnych pretensji, żalu, złości – po prostu uratowali nas i byłam wdzieczna.
W tej ciąży miałam ogromną nadzieję, że się uda, że doświadcze bólu narodzin (tak, bałam się tego bólu i nadal tak bardzo chciałam go doświadczyć). Dużo modlitwy, czytania, przygotowania. Z racji mojego wywiadu (odklejające się łożysko) oraz moich zaburzeń rytmu serca (które się uspokoiły w drugiej części ciąży -ale na czerwono w książeczce zaznaczone były) byłam pod dość ostrym i surowym rygorem mojej pani doktor (pro vbac ale rozsądna – super kobieta). Dlatego w dniu terminu, zgodnie z wcześniejszą umową, (choć korciło mnie, by zostać w domu chociaż o jeden dzień dłużej) zgłosiłam się na izbę i położono mnie na patologii ciąży. Zjadłam pizzę, którą przyniósł mi mąż ,bo już było dawno po kolacji (długo zwlekałam z wyjazdem, z wiadomych powodów), rozłożyłam się na łóżku i stwierdziłam, że do jutra będę odpoczywać (rano miały się „podejmować „decyzje, co ze mną, zatem wiedziałam, że będzie walka i chciałam nabrać sił – szczególnie, że tak przy okazji powiedziano mi, żebym była na czczo do obchodu…).
Marzyłam, że w końcu się wyśpię a moi chłopcy zrobią sobie męski wieczór w domu i im też będzie fajnie ( i w końcu przestałam przeżywać rozstanie z synkiem… trudne to było ). Koleżanka z łóżka obok zaproponowała ogladanie komedii ” Jak się pozbyć celulitu?” – zgodziłam się, dlaczego nie;) Wtedy weszła pani z ktg, koleżanka musiała coś jeszcze zrobić, więc podpięto mnie. I się pisze to ktg i się pisze i nagle „pyk”! Ja sobie myślę, że tak wysoko to ja jelita nie mam… i cała tonę w wodach… Koleżanka spanikowana biegnie po położną, ja ciagle w szoku, że tyle tego, położna, że więcej będzie, każe siadać na wózek i biegiem na porodówkę. Wody są super,więc się nie martwię -dzwonię do męża żeby zawracał i zostawił syna tam, gdzie był wcześniej i żeby zawiadamiał kogo trzeba (zatem ruszyła lawina telefonów i strumienie modlitwy).
To był dzień terminu, ale wszyscy dosłownie wszyscy) w szpitalu byli pewni, że ja na cięcie przyjechałam. Co chwila musiałam tłumaczyć- że NIE! Bałam się, że w końcu braknie mi sił na to ciągłe tłumaczenie i patrzenie na zdziwione miny i kręcące się głowy. Moja lekarka powiadomiona (ona wiedziała czego chcę i do dnia terminu dawała mi zielone światło), położna była w drodze. Ale na porodówce wszyscy znowu mocno zdziwieni. Czekam. Ok, jest zgoda – jak się samo zacznie – niech będzie ( nie miałam jeszcze skurczy). Gorzej jak nie… (a dowiadywałam się wcześniej czy w mojej sytuacji jakby co pomogą i mieli pomóc… ale życie pisze swój scenariusz…).
Leżę pod ktg (miałam je przez cały poród -musiałam w mojej sytuacji) i jest! Jeden skurcz, za chwilę drugi,trzeci,dziesiąty. ..zaczyna się! Podchodzi do mnie położna (nie moja, tylko taka rozkładowa – moja jeszcze jedzie). To od niej ciągle słyszałam za plecami: mały odstęp czasu, na pewno słaba blizna – dzięki przygotowaniu się do vbacu, dzięki Wam [chodzi o grupę wsparcia – przyp.red.] wiedziałam, że mam to ignorować i tyle. Ale ona mówiła to do lekarki dyżurującej, ta dzwoniła do ordynatora, ten tylko, że na razie ok, ale nic nie pomagamy, tylko czekamy. A jak coś nie tak – tniemy… Zatem przychodzi ta położna, bada mnie i ku mojemu zdziwieniu mówi: poród, ewidentnie poród. Aż ona się uciszyła! Dziwne;)
No i się zaczęło. Rozwarcie szło pięknie. 20.00 pierwsze skurcze- ok 1.45 – 9 cm (przy pierwszym porodzie nie było żadnego rozwarcia). Ale… Ale niestety mała za wysoko… Położna robi ze mną wszystko, co się da… Zaczynają się parte a córka wciska się jakoś pod kątem, ciągle za wysoko, jej tętno coraz wyższe. Tachykardia. Zbierają się nade mną mąż, lekarka, moja położna i pytają o zgodę na cc. Wtedy wiem już, że nie mam wyjścia i nieodpowiedzialnym jest dalej się upierać. Chcę żeby moja córka była zdrowa, a to jest właśnie zagrożone… Wiele wygranych bitew wcześniej stoczyłam, ale tego już za bitwę nie uznalam – nie miałam przed sobą wrogów tylko tych, którzy patrzyli na mnie z podziwem i miłością, ale i z wielką troską o nasze życia. Podpisałam.
W bolach partych idę na stoł, wkłuwają się (podczas skurczu – najgorszy moment porodu… „nie może się pani teraz w ogóle poruszyć ” – wtedy naprawdę ma się przed oczami życie i śmierć). I za moment ból ustał. Ale moje ciało było już tak zmęczone, że przez całą operację się trzęsłam – nic nie bolało, już się nie bałam o Małą – wszystko z nią było w porządku – a ja nie potrafiłam tego opanować. W końcu na sali poopercyjnej przeszło.
Na początku było mi bardzo przykro. Mąż ciągle powtarzał, że było dobrze, jest dobrze, że wszystko się udało. Ja miałam jednak smutek. Ale! I to „Ale” jest najważniejsze!
Ciągle to do mnie dochodzi, ciągle jeszcze pracuje w głowie, jednak wiem już na pewno – lepiej być nie mogło. Zrobiłam wszystko, co się dało, walczyłam bardzo. Jednak z jakiś powodów,(których teraz może jeszcze nie znam) nie było mi dane zakończyć tak, jak myślałam, że będzie najlepiej. Chcę tylko przez to powiedzieć, że każdy ma swoją historię i ona jest dla mniego najlepsza, nawet jeśli nie wyśniona:)
W pierwszych chwilach po porodzie nie chciałam tutaj pisać -miałam przecież wcześniej tak wielką nadzieję, że dam nadzieję innym pisząc: Udany Vbac. Ale teraz wiem,że to nie jest żadna porażka i że nie można w ten sposób myśleć, bo nie jest to prawdą a zabiera radość ,wdzięczność, pokój i zachwyt nad cudem nowego życia. Po prostu można się tak nakręcić na swoją (nie mówię że złą), ale swoją wizję, że potem nie udaje się cieszyć z tego, co jest nam dane. I dlatego jednak opisałam, co przeszliśmy. Długo, wiem- przepraszam. Ale poczułam, że muszę. Że ten tekst może dodać otuchy tym, które przeszły drogę inną niż planowały i pragnęły,ale również WYGRAŁY!
Ps. Ja mówię teraz, że miałam dwa porody w jednym i w końcu jestem z tego naprawdę dumna:)
Poznajcie Weronikę- 21.04.2017., 3900, 57cm. Nasza śliczna Królewna
Plakalam, jak to czytalam…
gratulacje
Sama jestem po 2 cc,a teraz 30 tydz ciazy…
Piękny wpis! Wiadomo,że kobieca natura podpowiada,że powinno się urodzić naturalnie ale w pewnych sytuacjach nie możemy myśleć o sobie, trzeba przede wszystkim myśleć o dziecku a swoje ambicje odłożyć na bok. Nie jesteśmy stworzone tylko po to żeby rodzic naturalnie ale też po to by być matkami. Dlatego nie ważne,jak rodzimy i karmimy lecz jak wychowujemy. Ja pierwsza cesarkę miałam 4lata temu, odeszły mi wody potem ponad 23 godziny w bólach, już miałam rodzic,pełne rozwarcie lecz syn utknął w kanale rodnym i w pośpiechu na cesarkę. Teraz syn ma 4 latka a ja jestem w 37tc,niedługo mam wizytę u lekarza,który dał mi wybór cc lub naturalnie. Myślałam, że będzie łatwiej gdyż spodziewam się dziewczynki ale wagowo ma być taka duża jak syn także może być jak za pierwszym razem (lekarz mnie uprzedził). Nie boję się bólu ale boję się zaszkodzić dziecku przez moje chore ambicje naturalnego porodu dlatego jestem zdecydowana na cesarkę.
Madziu, jesli są rzeczywiście wskazania do cc, to zabieg ten jest błogosławieństwem. W Twoim komentarzu widzę jednak wiele lęku o dziecko. Poród naturalny to nie chore ambicje. To w większości przypadków najlepsza droga narodzin dla maleństwa, najzdrowsza droga porodu dla matki, a dla wielu kobiet również ważna potrzeba. W większości przypadków – co znaczy, że są sytuacje kiedy cięcie jest drogą najrozsądniejszą czy wręcz bezwzględnie konieczną. Czy tak jest na pewno u Ciebie? Nie sposób ocenić tylko po krótkim wpisie. Myślę tylko, że sama masa dziecka, nawet jesli jest zbliżona lub większa od straszego potomka, nie oznacza, że obecna lokatorka brzuszka miałaby problem z urodzeniem się. Masa dziecka to jedno, a obwód główki i sposób jej wstawiania się do kanału rodnego to drugie. DLatego nie jest wcale wykluczone, że nawet większe dziecko rodzi się bezproblemowo po problemach przy pierwszym porodzie. Inna sprawa, że ciecie cesarskie nie jest gwarantem bezproblemowego porodu dla dziecka. Przy cc też zdarzają się czasem problemy z wydobyciem dziecka. Każdy poród niesie za sobą jakieś ryzyko. Choć na szczęście w dzisiejszych czasach jest ono bardzo małe w obu wersjach:) Szczęśliwego rozwiązania dla Ciebie!
Masz racje, najwazniejsze to aby cesarka nie odebrala nam radosci z macierzynstwa. Ja po 3cc i miesiac do terminu.